vormgeving rudo Hartman
geïllustreerd
208 bladzijden
isbn 978 90 6554 1086
770 / 320
€ 24,50
derde druk
bestel
'Dit boek is misschien het beste dat Draaisma ooit heeft geschreven.'
Vittorio Busato
'Draaisma heeft zijn frisheid behouden in een soepele schrijfstijl die als vanzelf voortvloeit uit de bijna opgewekte nieuwsgierigheid waarmee hij rondloopt in de meest gruwelijke martelkelders die zich onder de vloer van ons dagelijks leven bevinden.'
Bert Keizer
over wanen en illusies
DOUWE DRAAISMA is als alom gekend historicus van het geheugen en de psychologie de auteur van een prachtig en veel gelezen oeuvre: De metaforenmachine, een geschiedenis van het geheugen; Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt, over het autobiografische geheugen; De heimweefabriek, over geheugen, tijd & ouderdom; Vergeetboek; Ontregelde geesten, ziektegeschiedenissen; De dromenwever; Als mijn geheugen me niet bedriegt. In binnen- en buitenland is zijn werk bekroond met literaire en wetenschappelijke prijzen, en zijn boeken zijn in meer dan twintig talen vertaald. Met een groot empathisch vermogen beschrijft Douwe Draaisma in De man die zijn hoofd verloor uitzonderlijke mensen die gedreven worden door de meest absurde of tragische wanen en illusies.
Psychiaters, neurologen en klinisch psychologen ontmoeten patiënten die de onmogelijkste dingen geloven. Dat ze van glas zijn. Dat ze in de hand van hun afgezette arm nog steeds een kopje geklemd houden. Dat ze twee jaar geleden zijn verdronken. Dat ze via het stopcontact worden afgeluisterd. Dat ze Christus zijn. Dat ze hun overleden dierbare horen scharrelen in de keuken. De variatie is eindeloos – lijkt het. In werkelijkheid vormen wanen, fantoomervaringen en hallucinaties een mozaïek waarin patronen zijn te herkennen. Sommige wanen zijn verbonden met hersenletsel en bieden dan een welkom venster op de neurologische circuits die intact moeten zijn om het geestelijk evenwicht te behouden. Andere zijn een poging om intens verwarrende gewaarwordingen toch in een begrijpelijk verband te krijgen. Maar wat ze gemeen hebben is de wanhopige vindingrijkheid waarmee het zelf logica en samenhang probeert te bewaren, een innerlijke orde, alsof de rede het allerlaatste is dat een ziel in verwarring wenst prijs te geven.